مقدمه

چطور ممکن است کسی دوست داشته باشد به جای کودکی باشد که مطیع است ، خجالتی وترسوست.خود را ضعیفتر از همگنانش می بیند ، دریافته است که درست مثل خورشید که هر شب غروب می کند و آسمان تاریک می شود و جهان به سیاهی ، دل مردگی و شبح آلودگی می گراید ، بدون آنکه امیدی روشن و وعده ای دلگرم کننده را کسی بتواند در دلش دوباره پیدا کند به طور منظم و ثابت هر هفته ، پنج بار مجبور است به زندان تیره و آهنی بیفتد ،جایی که اطرافش را کسانی گرفته اند که به نظر نمی رسد او را دوست داشته باشند و با حضور کسی که از او کارهای خارج از توانش می خواهد.
از آن جایی که بچه ها نمی توانند چگونگی احساساتشان را بیان کنند و نمی توانند بگویند چه چیزی آن ها را آشفته کرده است اغلب احساسشان را از طریق غیر معمول مثل پرخاشگری یا اضطراب بیان می کنند و باز از آن جایی که صلاحیت تحصیلی بزرگ ترین مسولیت و تکلیفی است که ما بر دوش کودکان می گذاریم به همین دلیل عدم موفقیت در مدرسه – مانند تب کردن بچه – یک فوریت می باشد و نشانه ی آن است که عیبی در کار است و باید هر چه زودتر اقداماتی برای کشف علت و برطرف کردن آن انجام داد.(مصطفی مدنی.1381.ص584).
مسلما کسی را نمی توان یافت که در طول عمر خود دچار اضطراب نگردیده باشد.همه ی ما به طور حتم احساس ناخوشایند ترس و تشویش را حداقل یک بار در زندگی تجربه کرده ایم.در آن حالت هیجانی قدرت تفکر ، تصمیم گیری و عمل از ما سلب می گردد و به شخص ناتوانی تبدیل می شویم که تنها به دنبال راه حلی برای فرار از آن حالت هستیم.(مهدی دهستانی.1390.ص162).
حال تصور کنید ، این حالت چقدر می تواند برای کودک خردسال عذاب آور و غیر قابل تحمل باشد و چه پیامدهایی می تواند برای او به دنبال داشته باشد.
شاید ما به عنوان معلم نتوانیم ظهور این حالت را در دانش آموزانمان پیشگیری کنیم.اما می توانیم در تعدیل ان ، کاهش صدمات و پیامدهای اثراتش بر یادگیری و تا اندازه ای رفع آن موثر باشیم.