گفتار چهارم: رعایت تشریفات عادلانه دادرسی۷۷
گفتار پنجم: ممنوعیت تبعیض نژادی۷۹
گفتار ششم: حق دریافت کمک های بشر دوستانه۸۶
گفتار هفتم: حق مالکیت، کار و آزادی مذهبی۸۹
مبحث دوم: ساخت دیوار حائل و رای مشورتی دیوان بین المللی دادگستری لاهه۹۱
گفتار اول: ادعای اسرائیل در رد رای مشورتی دیوان بین المللی دادگستری۹۸
گفتار دوم: بررسی حقوقی رای دیوان بین المللی دادگستری و ادعاهای اسرائیل۹۹
فصل دوم: امکان یا امتناع اعمال حقوق بشر دوستانه در مناطق اشغالی فلسطین.۱۰۲
مبحث اول: تاریخ مناقشه اعراب و اسرائیل۱۰۳
گفتار اول: از قطعنامه ۱۸۱ تا انتفاظه اول.۱۰۵
بند اول: سازمان ملل متحد و فلسطین۱۰۹
الف: تشکیل هیئت سه نفره مجمع عمومی سازمان ملل متحد.۱۱۱
ب: تشکیل کمیته حقوق فلسطین در مجمع عمومی سازمان ملل متحد۱۱۲
ج: طرح سازمان ملل متحد بر بیت المقدس۱۱۳
بند دوم: جنگ اسرائیل با کشورهای همسایه عربی.۱۱۳
الف: جنگ شش روزه ۱۹۶۷.۱۱۳
ب: جنگ رمضان ۶ اکتبر ۱۹۷۳۱۱۵
ج: حمله اسرائیل به لبنان ژوئن ۱۹۸۲۱۱۸
۱: حمله به اردوگاه های صبرا و شتیلا.۱۱۸
۲: خروج اسرائیل از لبنان۱۱۸
بند سوم: انتفاضه اول ۹ دسامبر ۱۹۸۷۱۱۹
گفتار دوم: نقض کنواسیون چهارم ژنو در مناطق اشغالی.۱۲۱
بند اول: اشغال نظامی و اثرات حقوقی آن.۱۲۱
بند دوم: دستورات نظامی اسرائیل در مناطق اشغالی.۱۲۳
الف: جنایات اسرائیل در منطقه لاتورن۱۲۴
ب: جابجایی اجباری.۱۲۴
بند سوم: شهرک سازی در مناطق اشغالی۱۲۷
الف: گزارش گزارشگر مخصوص HCR کمیسیون حقوق بشر در مورد شهرک سازی۱۲۸
ب: اشغال شرق بیت المقدس توسط اسرائیل در سال ۱۹۶۷.۱۳۰
ج: ساخت و سازهای جدید اسرائیل در شرق بیت المقدس.۱۳۲
د: گزارش تالیا ساسون۱۳۴
بند چهارم: سیاست ترور هدفمند.۱۳۵
الف: ترور رهبران حماس.۱۳۶
ب: عملیات سپر دفاعی شارون علیه فلسطین۱۳۸
بند پنجم: بی حرمتی به مسجد الاقصی و انتفاضه الاقصی ( انتفاضه دوم ).۱۴۰
بند ششم: کمیته بین المللی صلیب سرخ و هلال احمر در مناطق اشغالی و مناطق خود گردان ۱۴۰
الف: مناطق اشغالی. ۱۴۱
ب: مناطق خودگردان.۱۴۲
فصل سوم: نوار غزه و مسائل مربوط به آن۱۴۳
مبحث اول: تاریخچه اشغال نوار غزه توسط اسرائیل.۱۴۴
گفتار اول: نوار غزه پس از عقب نشینی ارتش اسرائیل.۱۴۷
بند اول: قابلیت اعمال حقوق اشغال بررسی ماده ۴۲.۱۴۹
بند دوم: دولت خود گردان؛ نوار غزه و جریشو.۱۵۴
بند سوم: خاتمه اشغال.۱۵۷
بند چهارم: وضعیت حقوقی غزه.۱۵۸
مبحث دوم: جنگ غزه از ۲۷ دسامبر ۲۰۰۸ الی ۱۸ ژانویه ۲۰۰۹.۱۶۱
گفتار اول: غزه پس از درگیری میان نظامیان فتح و حماس۱۶۵
گفتار دوم: نقض قوانین حقوق بشر دوستانه توسط اسرائیل در جنگ غزه۱۷۰
بند اول: شلیک گلوله به سمت غیر نظامی ها۱۷۲
بند دوم: عدم رعایت اصل تمایز.۱۷۳
بند سوم: عدم رعایت اصل تناسب.۱۷۷
بند چهارم: شلیک مستقیم به غیر نظامیان .۱۷۸
بند پنجم: عدم حمایت از غیر نظامیان۱۷۸
بند ششم: هدف گیری مظاهر دولت.۱۸۲
بند هفتم: ممانعت از خارج کردن مجروحان و حمله به تیم پزشکی۱۸۵
بند هشتم: جنایت علیه بشریت و نسل کشی.۱۸۸
بند نهم: فروپاشی زیر ساخت های غیر نظامی و خدمات عمومی۱۹۱
گفتار سوم: تحلیل حقوقی جنگ غزه.۱۹۵
بند اول: شورای حقوق بشر و گزارش قاضی گلدستون (بررسی جنایات اسرائیل در جنگ ۲۲ روزه غزه) ۱۹۷
بند دوم: دیوان کیفری بین المللی و جنایات اسرائیل در جنگ غزه.۲۰۰
نتیجه گیری.۲۰۴
پیشنهادات. ۲۱۳
منابع و مآخذ.۲۱۴
چکیده انگلیسی۲۳۷
مقدمه:
قرن بیستم با دو جنگ جهانگیر در کارنامه خود به پایان رسید. جنگ جهانی اول از آگوست ۱۹۱۴ آغاز و در نوامبر ۱۹۱۸ با حدود یک میلیون کشته، بیش از بیست میلیون مجروح و هشتصد هزار مفقود الاثر خاتمه یافت. در این جنگ برای اولین بار از سلاح های شیمیائی استفاده شد و نخستین بار مناطق غیر نظامی در سطح گسترده از آسمان بمباران شدند.[۱] شاید تنها نتیجه مثبت این جنگ تشکیل جامعه ملل بود که متاسفانه قادر به حفظ صلح جهانی نشد. جنگ جهانی دوم که پر تلفات ترین جنگ در تاریخ بشریت می باشد، در اول سپتامبر ۱۹۳۹ آغاز شد با بیش از پنجاه میلیون کشته در ۱۹۴۵ به پایان رسید.[۲] جامعه جهانی پس از جنگ دوم با عبرت گرفتن از دو جنگ جهانگیر مبادرت به تشکیل سازمان ملل متحد به عنوان حافظ صلح و امنیت جهانی و قانونمند کردن روابط میان دولت ها کرد. اجرای قواعد بشر دوستانه از زمانی که منشور ملل متحد در سال ۱۹۴۵ استفاده از زور را در روابط بین دولت ها برای رسیدن به اهداف سیاسی ممنوع اعلام کرد، بیش از گذشته اهمیت یافت. کنوانسیون های چهارگانه ژنو یک سال پس تشکیل رژیم اسرائیل به تصویب رسیده است. این کنوانسیون ها که به دنبال پایان یافتن جنگ جهانی دوم و تشکیل سازمان ملل متحد در جهت کاستن از آلام جنگ ایجاد شده است، از کنفرانس های ۱۸۹۹، ۱۹۰۷، ۱۹۲۹ گرفته شده است.[۳]
مجمع عمومی سازمان ملل متحد جمعا در نه قطعنامه در مورد جنگ اظهار نظر کرده است که لیست آنها به طور خلاصه در ذیل آمده است:[۴]
۱: سال ۱۹۴۷ تبلیغات جنگی ممنوع شد.۲: سال ۱۹۵۰ تبلیغات علیه صلح ممنوع شد.
۳: سال ۱۹۴۴ کشور ها از تهدید به زور خودداری کنند.
۴: سال ۱۹۵۰ صلح از طریق عمل به تصویب رسید (عدم دخالت کشورها در امور داخلی دیگر کشورها).
۵: سال ۱۹۶۶ به دولت ها تاکید شد که در روابط بین المللی اصل منع تهدید به زور مراعات شود.
۶: سال ۱۹۷۰ روابط دوستانه و همکاری بین کشورها و منع توسل به زور را تاکید کرد. قواعد ذکر شده باعث نمی شود که حق توسل به زور شناخته شود.
۷: سال ۱۹۷۰ هر کشور وظیفه دارد از به کار بردن زور علیه تمامیت ارضی استقلال سیاسی کشور های دیگر خودداری کند بنا به اشغال نظامی تصرف نظامی صورت بگیرد.
۸: سال ۱۹۷۲ منع توسل به زور.
۹: سال ۱۹۷۶ بررسی انعقاد یک معاهده جهانی عدم توسل به زور.
حقوق بشر و حقوق بشر دوستانه بین المللی ارتباط تنگاتنگی دارند. حقوق بشر دوستانه بین المللی عبارت است از مجموعه قواعد و مقرراتی که بر رفتار نظامیان در خلال مخاصمات مسلحانه، محدودیت های نظامی و حمایت از قربانیان مخاصمات مسلحانه و حقوق اساسی بشر در شرایط خشونت حاکم می باشد. این مجموعه حقوقی و معیارهای ارزشی ریشه در تاریخ بشریت دارد. اکثر قواعد حقوق بشر دوستانه بین المللی جزء قواعد هنجاری با خصلت قاعده آمره مقرر در ماده ۵۳ کنوانسیون حقوق معاهدات ۱۹۶۹ می باشند. حقوق بین الملل بشر دوستانه در بر دارنده دو مفهوم اصلی است. اول این که در هنگام درگیری های مسلحانه، حق دولت ها بر انتخاب روش و سلاح جنگی محدود است و فقط می توانند از سلاح ها و روش هایی استفاده کنند که رنج زائد و غیر انسانی ایجاد نکند. دوم این که از حیات، سلامت و کرامت انسان هائی که در درگیری مشارکت نکرده اند و یا به مشارکت خود در درگیری پایان داده اند، شامل غیر نظامیان، اسیران جنگی، مجروحان و بیماران حمایت می کند.
شصت سال از تصویب کنوانسیون های ژنو و شصت و دو سال از تشکیل دولت اسرائیل و غصب سرزمین های فلسطینی نشین می گذرد. نهادهای بین المللی متعددی شامل نهادهای وابسته به سازمان ملل متحد و نهادهای غیر دولتی بین المللی مانند صلیب سرخ و عفو بین الملل درگیر حل و فصل این مناقشه بوده اند. از جنگ شش روزه سال ۱۹۶۷ تا کنون که رژیم اسرائیل از طرف جامعه جهانی عنوان قوای اشغالگر سرزمین های اشغالی را به خود گرفته
