برای رعایت حریم خصوصی نام نگارنده و استاد راهنما در سایت درج نمی شود

(در فایل دانلودی نام نویسنده و استاد راهنما موجود است)

فصل اول

1-1 مقدمه. 2

1-2 بیان مسئله. 3

1-3 اهمیّت و ضرورت مسئله. 5

1-4 اهداف پژوهش. 7

1-5 سؤال­های پژوهش. 7

1-6 تعاریف نظری و عملیاتی متغیرها. 7

1-6-1 پرخاشگری. 7

1-6-2 سبک­های فرزندپروری والدین. 8

1-6-3 مهارت­های اجتماعی. 9

فصل دوم

پیشینه نظری. 11

2-1 مقدمه. 11

2-2 تعریف پرخاشگری. 11

2-2-1 انواع پرخاشگری. 12

2-2-2علل پرخاشگری. 14

2-2-3 دیدگاه­های نظری پرخاشگری. 15

2-2-4 نظریه روان­تحلیل­گری. 15

2-2-4-1 نظریه کردارشناسی. 16

2-2-4-2 نظریه یادگیری اجتماعی. 16

2-2-4-3 نظریه سائق. 17

2-2-4-4 نظریه  ناکامی-  پرخاشگری. 17

2-2-4-5 نظریه شناخت اجتماعی. 18

2-2-4-6 نظریه شناختی. 19

2-2-4-7 الگوی عمومی پرخاشگری  (GAM). 19

2-2-4-8مدل شرمساری-پرخاشگری تانجی. 22

2-2-4-9 نظریه انتقال هیجان. 22

2-2-4-10 نظریه فردیّت­زدایی–پرخاشگری زیمباردو (1969). 24

2-2-5 تفاوت­های جنسیتی در پرخاشگری. 24

2-3 سبک­ها یا شیوه ­های فرزندپروری. 24

2-3-1 تعریف فرزندپروری. 24

2-3-2 دیدگاه­های نظری سبک­های فرزندپروری. 26

2-3-2-1 دیدگاه شیفر. 26

2-3-2-2 دیدگاه آلپورت. 26

2-3-2-3 دیدگاه­های بالدوین، کلهورن و پریس. 27

2-3-2-4دیدگاه بامریند. 27

2-4 مهارت­های اجتماعی. 30

2-4-1 عوامل تعیین کنندۀ مهارت­های اجتماعی. 32

پیشینه تجربی. 35

نتیجه­گیری. 38

فصل سوم

3-1 مقدمه. 40

3-2 جامعه آماری. 40

3-3 نمونه، روش نمونه گیری و روش اجرا. 40

3-4طرح پژوهش. 41

3-5 ابزارهای پژوهش. 41

3-6 روش تجزیه و تحلیل. 42

فصل چهارم

4-1 مقدمه. 45

4-2یافته­های توصیفی پژوهش. 45

4-3: تحلیل استنباطی داده­های پ‍‍ژوهش. 56

فصل پنجم

5-1 بحث. 64

5-2 نتیجه­گیری. 67

5-3 محدودیت­ها. 68

5-4 پیشنهادهای کاربردی. 68

5-5 پیشنهادهای پژوهشی. 68

منابع و مآخذ

منابع فارسی.71

منابع انگلیسی .77

مقدمه

‌‌‌‌‌‌یکی‌از متداول­ترین مشکلات رفتاری دوران کودکی پرخاشگری است. مراجعه افراد به مراکز بالینی، از شیوع این مشکل خبر می­دهد. برآوردها نشان می­ دهند که مراجعات به درمانگاه­های سرپایی برای مشکلات سلوک، یک سوم تا نیمی از کلّ موارد مراجعان کودک و نوجوان را شامل می­شود(هربرت،1387).

آنچه باعث توجه محقّقان به رفتارهای پرخاشگرانه شده است، اثر نامطلوب آن بر رفتارهای بین­فردی و هم­چنین اثر ناخوشایند آن بر حالت درونی و روانی افراد است (نژادی کاشانی، مهرزمانی، داورمنش و صالحی، 1389).

از طرف دیگر، اختلالات رفتاری تا حدّ‌ زیادی وضعیّت تحصیلی و رشد اجتماعی کودکان را تحت­الشّعاع خود قرار می­ دهند، تا آنجا که این کودکان نمی­توانند به درستی مسیر سالم و تکاملی رشد را طی کنند (عبدالهی بقرآبادی، شریفی درآمدی و دولت­آبادی1389). هم­چنین، پرخاشگری تأثیرات بلند­مدّت جبران­ناپذیری بر کودکان برجا می­گذارد. مانند خودپندارۀ ضعیف و افسردگی، تکانشگری و بیش‌­فعّالی و طرد شدن از سوی همسالان که خود می ­تواند زمینه­ساز بسیاری از مشکلات هم­چون اخراج از مدرسه و بزهکاری باشد (ماتسوریا، هاشمیموتو و تویکی[1]، استرو و گودلاسکی[2]، کریک و گرات پیتر[3]؛ نقل از نصیرزاده و روشن، 1389).

بسیاری از عواملی که منجر به بروز عصبانیّت و پرخاشگری  می­شود، شامل مواردی از این دست هستند؛ عدم کنترل خشم، ناتوانی در تعدیل احساسات و پردازش اطّلاعات اجتماعی، برخوردهای خصمانه و مهارت ضعیف در حلّ مشکلات، هم­چنین برخی عوامل خطر محیطی نیز وجود دارند که شامل سخت­گیری بیش از حدّ والدین، نظارت کم و بی­کفایتی در پرورش کودک می­شود (فیندلر[4]، نقل از دروز1389). از سوی دیگر، پژوهش­های انجام شده حاکی از ارتباط پرخاشگری با مشکلات یادگیری است. به عنوان نمونه یک­چهارم کودکانی که دچار کند­خوانی هستند و یک­سوم کودکان مبتلا به اختلال ناتوانی در خواندن پرخاشگر هستند. علاوه بر این، رابطه منفی همدلی با پرخاشگری در پژوهش میلر و آیزنک[5] مشخص شده است (هاشمی؛ میرزمانی؛ داورمنش؛ صالحی 1389).

هم­چنین کودکان پرخاشگر معمولاً در خواندن نشانه­ های هیجانی، درک دیدگاه طرف مقابل و مدیریت خشم مشکل دارند. از طرف دیگر، به نظر می­رسد این کودکان به‌طور مداوم در موقعیّت­های اجتماعی ­مبهم، نیّات­خصمانه استنباط می­ کنند. آن‌ها در مقابله با همسالان غیرپرخاشگر خود، پاسخ­های ناشایسته­تر و پرخاشگرانه­تری نسبت به مسائل اجتماعی بروز می­ دهند و راه­حل­های بسیار پرخاشگرانه را برای دست­یابی به پیامدهای مثبت در پیش می­گیرند (واحدی، 1385). درکل، رویکردهای مختلف روان‌شناختی روان­تحلیل­گری، گشتالتی، یادگیری اجتماعی، شناختی و رفتاری و نیز دیدگاه زیست­شناختی در ارتباط با علل پرخاشگری مطرح است.

1-2 بیان مسئله

یکی از شایع‌ترین مشکلات رفتاری کودکان که موجب ناراحتی و پریشانی دیگران می­شود و بهداشت روانی فرد، خانواده و جامعه را مختل می­ کند پرخاشگری است (نمازی، 1377). پرخاشگری در حقیقت یکی از نمود­های رشد اجتماعی است، که کودک به اشکال مختلف از قبیل خراب کردن، برداشتن اسباب بازی کودکان دیگر، جیغ زدن، گریه کردن، زد­ و خورد کردن و ناسازگاری و اختلاف ظاهر می­ کند (ماسن[6]، 1383).

بارون[7] معتقد است که واژه پرخاشگری زیرمجموعه اختلال سلوک[8]از ریشه لاتین (Aggredi) مشتق شده که به معنای پیش رفتن و نزدیک شدن به هدفی می­باشد. امّا روان‌شناسان اجتماعی، پرخاشگری را مشتمل بر رفتارهایی می­دانند که به واسطه آن‌ها فرد به خود یا دیگران آزار جسمانی وارد می­ کند. به‌عبارت دیگر، پرخاشگری را می­توان تحمیل عمده برخی از شکل­های صدمه و آسیب به خود و دیگران معنی کرد (نقل از یعقوبی،

ادامه خواندن